Τρίτη 30 Απριλίου 2013

ΛΟΥΚΑΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, (1925-2013), ΑΦΙΕΡΩΜΑ





Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, μια γνωριμία
Ο ποιητής, πεζογράφος και μεταφραστής Λουκάς Θεοδωρακόπουλος γεννήθηκε στην Άμφισσα της Παρνασσίδας το 1925. Μικρός κατατάχτηκε στον ΕΠΟΝ και βίωσε τους διωγμούς των αριστερών. Μετά τον πόλεμο, το 1946, εγκατέλειψε τη γενέτειρά του και ήρθε στην Αθήνα. Εκεί συνειδητοποίησε την ομοφυλοφιλία του. Ο ίδιος μας λέει χαρακτηριστικά για την περίοδο εκείνη: «Δεν χρειαζόταν να πας πουθενά αν ήθελες να βρεις ερωτική συντροφιά, αρκεί να ήξερες να βλέπεις: η σεξουαλική επιθυμία κυκλοφορούσε στους δρόμους!».1 Με την ποίηση και τη λογοτεχνία άρχισε να ασχολείται από το 1954.
Το 1968, κατά τη διάρκεια δηλαδή της χούντας, συνελήφθη ένα βράδυ μαζί με άλλους εικοσιεννιά με την κατηγορία ότι σχεδίαζαν να κάνουν όργιο. Είδαν δε τα ονόματά τους να δημοσιεύονται στον τύπο. Την υπόθεση αυτή περιγράφει με ανάγλυφο τρόπο στο μυθιστόρημά του Ο Καιάδας, 1976.
Το 1978 μαζί με τον σκηνοθέτη Αντρέα Βελισσαρόπουλο και τον ποιητή Ανδρέα Αγγελάκη δημιούργησαν το «Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφιλων Ελλάδας» (ΑΚΟΕ). Αφορμή είχε σταθεί το νομοσχέδιο για τα αφροδίσια, που προέβλεπε φυλακή και εξορία σε όποιον ομοφυλόφιλο αναζητούσε δημόσια ερωτικό σύντροφο. Το ΑΚΟΕ, η πρώτη οργάνωση ΛΟΑΤ στην Ελλάδα, είχε πολεμήσει με όσα μέσα μπορούσε το παρανοϊκό νομοσχέδιο. Ο Θεοδωρακόπουλος υπήρξε ο εκδότης του πρώτου gay περιοδικού στην Ελλάδα, του «Αμφί». Το πρώτο τεύχος του ιστορικού πλέων περιοδικού κυκλοφόρησε το 1978. Ο Θεοδωρακόπουλος υπήρξε ο εκδότης του και διευθυντής του από το τεύχος 4 έως το 16/17 (1979-1984), δηλαδή της λαμπρής και δύσκολης πρώτης του περιόδου. Παρά τα οικονομικά προβλήματα, τις διώξεις και τις μηνύσεις για κατηγορία περί ασέμνων, το περιοδικό θα συνεχίσει να εκδίδεται επί δώδεκα ολόκληρα χρόνια (1978-1990). Τη συμμετοχή του στο ΑΚΟΕ αλλά και στην έκδοση του «Αμφί» περιγράφει στο βιβλίο του Αμφί και Απελευθέρωση (Πολύχρωμος Πλανήτης 2004).
Πέρα από το συγγραφικό του έργο ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος έχει να επιδείξει ένα ογκώδες μεταφραστικό έργο, αφού μετέφρασε στη γλώσσα μας έργα μεγάλων συγγραφέων και στοχαστών όπως: Όσκαρ Ουάιλντ, Ίβαν Γκολ, Πολ Μπόουλς, Χένρι Τζέιμς, Τσαρλς Μπουκόβσκι κ.ά
Ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος ήταν ένας δυναμικός μπροστάρης μαχητής που με του αγώνες του έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην συνειδητοποίηση ότι τα προβλήματα των ομοφυλοφίλων δεν προέρχονται από τον ερωτικό τους προσανατολισμό αλλά από ένα αρρωστημένο πλέγμα αντιλήψεων της κοινωνίας. Πρόβαλε και διεκδίκησε τα δικαιωμάτα των ομοφυλόφιλων αλλά και το gay λόγο, ανέδειξε τον πολιτικό χαρακτήρα του gay ζητήματος και έβαλε τα θεμέλια για τη διαμόρφωση αυτού που σήμερα αποκαλούμε gay κουλτούρα. Εμμένοντας και στηρίζοντας επιθετικά το δικαίωμα στην ελεύθερη επιλογή της σεξουαλικής ταυτότητας και απαιτώντας την κατάργηση των διακρίσεων, συνέβαλε αποτελεσματικά στην απενοχοποίηση της «ομοφυλόφιλης επιθυμίας» φράση που ήταν και υπότιτλος του περιοδικού.
Ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος «έφυγε» για το αιώνιο ταξίδι στις 25 Απριλίου 2013. 

 
 
Από αρ. Ανδρέας Αγγελάκης, Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, Γρηγόρης Βαλλιανάτος


Ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος αυτοβιογραφούμενος2
Γεννήθηκα στην Άμφισσα της Παρνασσίδας, τα γνωστά Σάλωνα, το 1925. Τέταρτο παιδί μιας οικογένειας αγροτών, είχα την ατυχία να γεννηθώ τελευταίος, όταν ο πατέρας μου είχε πατήσει ήδη τα εξήντα και είχε καταντήσει αλκοολικός, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα να περάσω άσχημα παιδικά χρόνια στα χέρια του και ταυτόχρονα να ταλαιπωρηθεί ολόκληρη η οικογένεια. Ο μεγαλύτερος κατά δέκα χρόνια αδερφός μου αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι και να κατέβει στην Αθήνα από τα δεκαεφτά του χρόνια, την ίδια στιγμή που η μητέρα μας, μαζί με μένα και την αδερφή μου (το τρίτο παιδί είχε πεθάνει), καταφύγαμε σε κάποιο συγγενικό μας σπίτι κατατρομαγμένοι από τις απειλές του ότι θα μας σκότωνε όλους με το κυνηγετικό του δίκαννο! Αναφέρω αυτές τις λεπτομέρειες, έχοντας καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ήταν ακριβώς αυτές, και γενικά οι συνθήκες μέσα στις οποίες πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, οι οποίες διαμόρφωσαν το χαρακτήρα μου: ένα αγόρι υποταγμένο, παθητικό, χωρίς καμιά πρωτοβουλία. Δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι τα στοιχεία αυτά εξηγούν την τάση μου προς την ομοφυλοφιλία, αλλά ούτε μπορώ να αποκλείσω εντελώς κάποια σχέση μαζί τους. Σίγουρο πάντως είναι ότι μεγαλώνοντας ποτέ δεν απαλλάχτηκα απόλυτα από τον απειλητικό του ίσκιο, ούτε και μπόρεσα να του συγχωρήσω το γεγονός ότι δε με άφησε να συνεχίσω το σχολείο με μια αποστροφή που άκουγα για πρώτη φορά και που ποτέ δεν ξέχασα: «Δε χρειαζόμαστε Γραμματείς και Φαρισαίους». Αυτά συνέβαιναν τη δεκαετία του '30. Ο πατέρας μου πέθανε το 1939 από την αρρώστια των αλκοολικών: κίρρωση του ήπατος. Το 1940 μας κήρυξε τον πόλεμο η Ιταλία. Η Ρούμελη, όπως είναι γνωστό, ήταν απ' τις πρώτες περιοχές της Ελλάδας όπου άρχισε ν' αναπτύσσεται το αντάρτικο. Ο μεγάλος μου αδερφός, μέλος του ΚΚΕ από το 1936, ήταν απ' τους πρώτους που κατατάχτηκαν στον Ε.Λ.Α.Σ. Μέχρι το 1943, που στο νομό Φωκίδας ήταν οι Ιταλοί, εγώ και η αδερφή μου μέναμε μαζί με τη μάνα μας στην Άμφισσα, αλλά καθώς η Αντίσταση και οι μάχες με τους αντάρτες διαρκώς μεγάλωναν, τους Ιταλούς αντικατέστησαν οι Γερμανοί, οπότε ένα μεγάλο μέρος του νεαρού πληθυσμού της περιοχής κατέφυγε για να γλιτώσει στα βουνά. Έτσι, το Φλεβάρη του 1944 και ύστερα από μια νυχτερινή περιπέτεια μέσα στα χιόνια, στο ορεινό χωρίο Καρούτες απ' όπου καταγόταν η μητέρα μας και το οποίο είχε ήδη καεί από τους Ιταλούς, βρέθηκα μ' ελαφρά κρυοπαγήματα στο Λιδωρίκι της Δωρίδας, όπου και κατατάχθηκα στην Υποδειγματική ΕΠΟΝ της 2ας Μεραρχίας. Το Δεκέμβρη του '44, βρεθήκαμε στην περιοχή της Αττικής (συγκεκριμένα στη Χασιά) περιμένοντας να παρελάσουμε στην Αθήνα, πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Αντί γι' αυτό, πέσαμε στην παγίδα των Άγγλων που είχαν ήδη εξασφαλίσει στη Γιάλτα με το Στάλιν την επιρροή τους στη χώρα μας, συρθήκαμε στα φοβερά Δεκεμβριανά, για να καταλήξουμε με τη συμφωνία της Βάρκιζας στην παράδοση των όπλων από τον Ε.Λ.Α.Σ. και στην ανηλεή καταδίωξη των αριστερών από τις δοσίλογικές κυβερνήσεις της Δεξιάς. Αποτέλεσμα αυτών των καταδιώξεων υπήρξε και η οριστική εγκατάλειψη της γενέτειράς μου το 1946: κατά το δημοψήφισμα που έκανε η κυβέρνηση Τσαλδάρη για την επάνοδο του βασιλιά Γεωργίου Β΄ - ένα δημοψήφισμα πέρα για πέρα νόθο από κάθε άποψη – εγώ που είχα επιστρέψει απ' το Αντάρτικο και που έβλεπα κάθε μέρα με τα μάτια μου τις διώξεις των αριστερών, τις δολοφονίες τους από τις διάφορες παρακρατικές ομάδες, πήγα και ψήφισα (ήταν η πρώτη μου ψήφος) «Όχι» σχεδόν φανερά, δηλαδή ενώ από όλους όσους ψήφιζαν δεν πηγαίνε κανείς στο παραβάν, εγώ πήγα, με αποτέλεσμα όταν πήγα να ρίξω την ψήφο μου στην ψηφοδόχο, αυτός που στεκόταν δίπλα της και που τον γνώριζα καλά, να μου πει ειρωνικότατα: «Λουκά, τους πλάκωσες τους βασιλιάδες» κι εγώ να του απαντήσω «Δεν πειράζει, θα ξεπλακωθούνε». Περιττό να προσθέσω ότι στη συνέχεια, μαζί με τη μάνα μου και την αδερφή μου – ο αδερφός μου βρισκόταν υπόδικος στις φυλακές της Θήβας – το ίδιο βράδυ, όταν οι νικητές περιφέρονταν στους δρόμους και τα στενά της Άμφισσας χτυπώντας κουδούνια και φωνάζοντας απειλητικά συνθήματα, περάσαμε δύσκολες στιγμές κλεισμένοι στο σπίτι και περιμένοντας να 'ρθουν να με πάρουν! Σε λίγες μέρες, μαζί με την αδερφή μου εγκαταλείπαμε για πάντα την Άμφισσα, όπως είχαν κάνει χιλιάδες αριστεροί απ' όλα τα μέρη τις Ελλάδας και από τότε άρχισε η διόγκωση του πληθυσμού της πρωτεύουσας. Ωστόσο, όπως λέει το αρχαίο ρητό «ουδέν κακόν αμιγές καλού», από το στενό, σχεδόν ασφυκτικό περιβάλλον μιας κωμόπολης με οχτώ χιλιάδες κατοίκους, είχα βρεθεί ξαφνικά σε μια μεγάλη πολιτεία, όπου είχα κάθε λόγο να θέλω και να μπορώ να ζήσω. Κυρίως για σεξουαλικούς λόγους – ένα θέμα που ούτε να το σκεφτώ δεν μπορούσα εκεί.



Ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος για το ΑΚΟΕ3
Είναι γνωστό ότι το ΑΚΟΕ (σημ. Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλοφίλων Ελλάδας) – γιατί αυτό ήταν το κίνημα – κυκλοφόρησε την ιδρυτική του διακήρυξη το φθινόπωρο του 1976. Ήταν την ίδια χρονιά που είχα εκδώσει από τον εκδοτικό οίκο Εξάντα την περιπέτειά μου στην Καλογρέζα, τον Καιάδα. Παρόλο που εμείς το '68 που έγινε η ιστορία του Καιάδα είχαμε δικτατορία, ο Μάης του '68 είχε γίνει γνωστός, όπως είχαν γίνει γνωστά σ' αυτούς του είχαν τη δυνατότητα να διαβάζουν ξένα έντυπα και τα κινήματα αμφισβήτησης που φύτρωναν το ένα μετά το άλλο στην Αμερική και την Ευρώπη. Από πλευράς μου, έχοντας ξεκαθαρίσει μέσα μου το θέμα, με τις αρχές της Μεταπολίτευσης το 1974, περίμενα πως και πως να γίνει κάτι παρόμοιο και στην Ελλάδα. Μ' αυτήν την προοπτική, είχα ήδη έτοιμο τον τίτλο ενός σχετικού περιοδικού, το ΑΜΦΙ, και είχα ήδη μεταφράσει ένα άρθρο από την γαλλική εφημερίδα Nouvel observateur, με τίτλο «Η επανάσταση των ομοφυλόφιλων», όπου ο ομοφυλόφιλος Γάλλος συγγραφέας Γκυ Οκενγκέμ, καθηγητής της Σορβόννης, περιέγραφε τη συμμετοχή μιας ομάδας ομοφυλόφιλων στην εξέγερση του Μάη του '68 και τις αντιδράσεις που προκάλεσε αυτή η συμμετοχή στους άλλους. Έτσι, όταν ο αείμνηστος Αντρέας Βελισσαρόπουλος, μετά την αποπομπή του από τον Ταχτσή, και έχοντας ήδη διαβάσει τον Καιάδα - που σημειωτέον προκάλεσε μεγάλη εντύπωση και είχε πολύ καλές κριτικές – με πήρε τηλέφωνο, για να με ρωτήσει αν ήμουν πρόθυμος να πάρω μέρος στο Κίνημα, του απάντησα πως αυτό ακριβώς περίμενα τόσα χρόνια και τον πληροφόρησα πως είχα ήδη στα χέρια μου τον τίτλο ενός περιοδικού και ύλη για το πρώτο τεύχος.
Απ' αυτά που έχω πει ήδη, νομίζω πως η εξήγηση είναι φανερή. Μίλησα για ΑΜΦΙσβήτηση, για κινήματα ΑΜΦΙσβήτησης κτλ. Παράλληλα, η πρόθεση ΑΜΦΙ εκφράζει θαυμάσια τις στοιχειώδεις σεξουαλικές δυνατότητες του ανθρώπινου όντος, δηλαδή την αμφισεξουαλικότητα. Μιλάω βέβαια για στοιχειώδης σεξουαλικές δυνατότητες γιατί ασφαλώς υπάρχουν και άλλες παραλλαγές στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα.
Γενικά βέβαια η καταπίεση που υφίσταται νομοτελειακά ο ομοφυλόφιλος σε μια αποκλειστικά ετεροφυλόφιλη κοινωνία, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση υπήρχε κι ένας πρόσθετος λόγος. Φεύγοντας η δικτατορία, άφησε πίσω της, μαζί με όλα τ' άλλα – και κυρίως την απώλεια της μισής Κύπρου – κι ένα νομοσχέδιο με τίτλο «Περί της εξ αφροδισίων νοσημάτων προστασίας και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων», όπου απειλούσε τους ομοφυλόφιλους με ενός χρόνου φυλάκιση και εξορία, αν τους συνελάμβανε η αστυνομία ν' αναζητούν σύντροφο δημόσια. Το Νομοσχέδιο αυτό είχε κληρονομήσει η δεξιά κυβέρνηση Καραμανλή, η οποία επρόκειτο να το συζητήσει και να το ψηφίσει στην Βουλή. Ήταν φυσικό λοιπόν ορισμένοι ομοφυλόφιλοι που είχαν συνειδητοποιήσει το πρόβλημά τους να συνταχθούν με το ΑΚΟΕ και το ΑΚΟΕ να συγκεντρώσει την προσοχή του και τον αγώνα του ενάντια σ' αυτό το Νομοσχέδιο που αποκαλούσε συλλήβδην τους ομοφυλόφιλους «κίναιδους»!
Το ΑΚΟΕ έθεσε το πρόβλημα στη σωστή του βάση, την πολιτική, και πάλεψε το φασιστικό νομοσχέδιο. Παράλληλα, με το ΑΜΦΙ ακούστηκε για πρώτη φορά σοβαρός ομοφυλόφιλος λόγος, που ενημέρωνε το ετεροφυλόφιλο κοινωνικό σώμα για την ύπαρξη, τη φύση και τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το ΑΜΦΙ διαβαζόταν από ένα μεγάλο τμήμα του ετεροφυλόφιλου πληθυσμού. Βασική μου αντίρρηση απέναντι στα σημερινά ομοφυλοφιλικά έντυπα, μαζί και το SCREW, είναι ότι απευθύνονται βασικά στους ομοφυλόφιλους και τηρούν μια μάλλον επιθετική στάση προς την ετεροφυλόφιλη κοινωνία, αντί να προσπαθούν να την ενημερώσουν πάνω στο πρόβλημα. Τι φταίει ο άλφα ή ο βήτα απληροφόρητος άνθρωπος, που εξ απαλών ονύχων του λένε ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι σκουπίδια και ότι είναι προτιμότερο ο γιος του να γίνει φονιάς, κλέφτης, αρχαιοκάπηλος, νταβατζής, παρά πούστης; Πώς μπορεί αυτός ο άνθρωπος να ξεπεράσει το πρόβλημα και να δεχτεί ότι ο γιος του δεν είναι τέρας, όταν κανένας δεν του εξηγεί τους λόγους αυτής της εγκληματικής παραπληροφόρησης;





ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ4
Ποίηση
  • Σχήμα Κραυγής, 1954
  • Ποιήματα, 1954-1956
  • Η γύμνια του Νώε, 1958
  • Πηγάδια και πηγές, 1960
  • Ορφέας, Σημεία Μηδέν, 1962
  • Μυθολογία της Ξάνθης, 1967
  • Αναδρομή, 1978
  • Τέσσερις ποιητικές συλλογές (1960-1978), Νεφέλη, 1996 (περιλαμβάνει ποιήματα από τις συλλογές: Πηγάδια και πηγές, Ορφέας, Σημεία Μηδέν, Μυθολογία της Ξάνθης και Αναδρομή).
Μυθιστορήματα
  • Ραντεβού με τον πύργο του Άιφελ, Κέδρος 1971, Καστανιώτης, 1998.
  • Ο καιάδας, Χρονικό μιας πολιορκίας, Εξάντας, 1976, Πολύχρωμος Πλανητής, 2004
Άλλα έργα
  • Αμφί και απελευθέρωση, Πολύχρωμος Πλανήτης, 2005.
Μεταφράσεις
  • V. Gordon Childe, (1892-1957), Ο άνθρωπος πλάθει τον εαυτό του, Κέδρος – Ράππας, 1973.
  • Jean - Paul Sartre, (1905-1980), Το πρόβλημα της μεθόδου, Εξάντας, 1975.
  • Πρακτικά της Κ.Ε. Του Μπολσεβίκικου Κόμματος, Αύγουστος 1917 – Φλεβάρης 1918: Οι Μπολσεβίκοι στην Οκτωβριανή Επανάσταση, Εξάντας, 1975.
  • John Cleland, (1709-1789), Φάνυ Χιλ, Εξάντας, 1975.
  • E. C. W.Myers, (1906-1997), Ελληνική περίπολος, Εξάντας, 1975.
  • Saul Bellow (1915–2005), Ο μετέωρος άνθρωπος, Καστανιώτης, 1976.
  • Paul Goodman, (1911-1972), Κριτική της κατεστημένης παιδείας – Υποχρεωτική Δισεκπαίδευση, Καστανιώτης, 1977.
  • Yukio Mishima, (1925-1970), Εξομολογήσεις μιας μάσκας, Οδυσσέας, 1994.
  • Stanley Weinbaum, (1902-1935), Ο νέος Αδάμ, Εξάντας, 1993.
  • Carlos Castaneda, (1931-1998), Μια ξεχωριστή πραγματικότητα, Καστανιώτης, 1975.
  • Carlos Castaneda, (1931-1998), Ταξίδι στο Ιξτλάν, Καστανιώτης, 1978.
  • Αρκάντι Στρουγκάτσκι (1925-1991) & Μορίς Στρουγκάτσκι (1931-), Συνωμοσία του σύμπαντος, Καστανιώτης, 1979.
  • Ανδρέας Κέδρος, (1917-1999), Το Ωδείο, Καστανιώτης, 1979.
  • Paul Marzerie, (1943-), Ο θάνατος της ιατρικής, Καστανιώτης, 1980.
  • Τζέι Λέιντα, ΚΙΝΟ, Ιστορία του Ρώσικου Κινηματογράφου, Εξάντας 1980.
  • Oscar Wilde, (1854-1900), De profundis (Εκ βαθέων), Ζαχαρόπουλος Σ. Ι., 1980.
  • Dennis Patkin Altman (1943-), Ομοφυλοφιλία: Καταπίεση κι απελευθέρωση, Ουτοπία, 1980.
  • Lev Davidovich Trotsky, (1879-1940), Προβλήματα της καθημερινής ζωής, Ουτοπία, 1980, Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, 2003.
  • Olga Semionova - Victor Xeines, Συνδικαλισμός και ελευθερίες στη Σοβιετική Ένωση, Ουτοπία, 1980.
  • Ανδρέας Κέδρος, (1917-1999), Μεταδεκεμβριανά διηγήματα, Καστανιώτη, 1981.
  • Marquis de Sade, (1740-1814), Ιουλιέτα ΙΙ τόμος, Εξάντας, 1982.
  • Oscar Wilde, (1854-1900), Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι., 1982.
  • Andrea Rita Dworkin, (1946-2005), Πορνογραφία, Ουτοπία, 1983.
  • Dominique Fernandez, (1929- ), Εγώ ο Πιέρ Πάολο στα χέρια του αγγέλου, Αστάρτη, 1985.
  • Jean Genet, (1910-1986), Επιτάφιες σπονδές, Εξάντας, 1985.
  • Henry Miller, (1891-1980), Μαύρη άνοιξη, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι., 1985.
  • David Cooper, (1931-1986), Η γλώσσα της τρέλας, Ελ. Τύπος.
  • Ανδρέας Κέδρος, (1917-1999), Η φωτιά κάτω απ' τη θάλασσα, Καστανιώτη, 1986.
  • William Somerset Maugham, (1874-1965), Το φεγγάρι και μια πεντάρα, Αρσενίδης, 1986.
  • Mark Twain, (1835-1910), Γράμματα απ' τη γη, Νεφέλη, 1986.
  • Howard Phillips Lovecraft (1890-1937), Ο κυνηγός του σκοταδιού, Νεφέλη 1987.
  • Henry James, (1843-1916), Τέσσερις συναντήσεις, Νεφέλη, 1987.
  • Graham Greene, (1904-1991), Ο επίτιμος πρόξενος, Νεφέλη, 1988.
  • Mark Twain, (1835-1910), Οι περιπέτειες του Χώκλμπερι Φιν, Νεφέλη, 1988.
  • Norman Mailer, (1923-2007), Οι σκληροί δεν χορεύουν, Νεφέλη, 1988.
  • Robert Louis Stevenson, (1850-1894), Το νησί του θησαυρού, Νεφέλη, 1988.
  • Michel Tournier, (1924-), Ερωτικό απόδειπνο, Εξάντας, 1990.
  • Charles Bukowski, (1920-1994), Χόλλυγουντ, Απόπειρα, 1989.
  • Jean - Paul Sartre, (1905-1980), Άγιος Ζενέ, Κωμωδός και Μάρτυρας, Εξάντας, 1990.
  • Dominique Fernandez, (1929-), Πορπορίνο ή τα μυστήρια της Νάπολης, Εξάντας, 1991.
  • Paul Bowles, (1910-1999), Τσάι στη Σαχάρα, Απόπειρα, 1991.
  • René Girard, (1923-), Η αρχαία οδός των ασεβών, Εξάντας, 1992.
  • Charles Bukowski, (1920-1994), Πόλη των αγγέλων, Απόπειρα, 1992.
  • Ivan Goll, (1891-1950), Σόδομα και Βερολίνο, Απόπειρα, 1992.
  • Paul Bowles, (1910-1999), Καλώς να πέσει, Απόπειρα, 1992.
  • Cristopher Isherwood, (1904-1986), Ένας άνδρας μόνος, Αλεξάνδρεια, 1993.
  • Dominique Fernandez, (1929-), Η αρπαγή του Γανυμήδη, Εξάντας, 1995.
  • Rudyard – Joseph Kipling, (1865-1936), Το βιβλίο της ζούγκλας, Νεφέλη, 1991.
  • Yves Nilly, (1958-), Το ημερολόγιο του ψύχους, Απόπειρα, 2000.
  • Bruno Bontempelli, (1948-), Η ηδονή της αφής, Εξάντας, 2003.
  • Felice Picano, (1944-), Ένα σπίτι στον ωκεανό, ένα σπίτι στην παραλία, Πολύχρωμος Πλανήτης, 2007.
  • Charles Bukowski, (1920-1994), Βρόμικος κόσμος, Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη, 2007.
Πηγές

1. Από συνέντευξη στον Ανδρέα Ιωαννίδη για το περιοδικό Screw (διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ)
2. Απόσπασμα συνέντευξης στον Ανδρέα Ιωαννίδη για το περιοδικό Screw.
3. Όπως σημείωση 2.
4. Για τη σύνταξη της εργογραφίας του Λουκά θεοδωρακόπουλου αντλήθηκαν στοιχεία από τα βιβλία: Τέσσερις ποιητικές συλλογές (1960-1978), Νεφέλη, 1996, Αμφί και απελευθέρωση, Πολύχρωμος Πλανήτης, 2005.


 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου